Bir kadın herhangi bir şekilde hoşuma gidince ilk yaptığım iş ondan kaçmak olurdu.Karşı karşıya geldiğim zaman her hareketimin,her bakışımın sırrımı meydana vuracağından korkar,tarif edilmesi imkansız,adeta boğucu bir utanma ile dünyanın en zavallı bir insanı haline gelirdim.Hayatımda hiçbir kadının,hatta annemin bile gözlerine dikkatle baktığımı hatırlamıyorum.Kaçmak,her sevgiyle bakıştan kaçmak... Benim sahip olduğum tek yoldu.
Sonra yolumun sonunun görünmediğini fark ettim.İnsanlardan kaçışım,içimden geçenlerin en küçük bir parçasını bile etrafıma sezdirmekten çekinişim bana sebepsiz ve manasız göründü.Geriye dönmek lazım geliyordu. Kaçtıklarım ve sevdiğim her kadınla yüzleşmem gerekiyordu.Hiç tanımadığım birini sevmek... Bu yaşıma kadar mevcudiyetinden bile haberim olmayan bir insanın vücudu birdenbire benim için nasıl bir ihtiyaç olabilirdi?Fakat bu hep böyle değil midir?Birçok şeylere ihtiyacımızı ancak onları görüp tanıdıktan sonra keşfetmez miyiz?Ben de,o zamana kadar ki hayatımın boşluğunu,gayesizliğini sırf böyle bir insandan mahrum oluşumda bulmaya başlamıştım.Onu bulmuştum.Bütün çekingenliklerim yok olmuştu.Bu kadının karşısında her şeyimi ortaya dökmek,bütün iyi ve fena,kuvvetli ve zayıf taraflarımla,en küçük bir noktayı bile saklamadan,çırılçıplak ruhumu onun önüne sermek için sabırsızlanıyordum.Ona söyleyecek ne kadar çok şeylerim vardı... Bunların,bütün ömrümce konuşsam bitmeyeceğini sanıyordum.Çünkü bütün ömrümce susmuştum.Eskiden her insan hakkında peşin hüküm vererek: ''Bu beni anlamaz!'' demişsem,bu sefer bu kadın için: ''İşte bu beni anlar!'' diyordum.Anlayacak gibi bakıyordu kara gözleri.Hissedecekmiş gibiydi ince parmakları kalbimin heyecanını.Aldanmak hoşuma gitmiyor!Aldanmak hiçbir zaman hoşuma gitmedi. Hülasa kendimi aldattım.Hemde defalarca;bile bile,aptal gibi göz göre göre.Bundan pişmanlık duymak ya da ders almak şurada dursun,hala sevgimi senle aldatıyorum...
Akıllanmama daha çok var...
Size bir parça kendimi sundum...
İyi geceler efenim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder