Yaşarken Ölmek

6 Haziran 1973.Ümit Yaşar Oğuzcan'ın hayatını değiştiren ve şiirlerinin temasını derinden etkileyen tarih.O gün,Galata kulesinden bir adam attı kendini sonsuzluğa.Ölüme uçtu sanki.O adam,oğluydu;Vedat.Galata kulesi şiirini ne zaman okusam neden böyle bir şiiri yazdığını merak ederdim.Geçmişin de olanları okuyunca anlam kazandı şiir.Evlat acısı doluydu her bir mısra.Sözcükler arasına gözyaşı gizlemişti.Kim bilir nasıl kahrolarak yazmıştı.Kaç kez ölmek istemişti?Yazdığı en hüzünlü şiir şüphesiz.Hissederek okuduğunuzda içinizin ürperdiğini,
tüylerinizin diken diken olduğunu fark edeceksiniz.Allah kimseye evlat acısı yaşatmasın.İşte o şiir...

GALATA KULESİ

6 Haziran 1973.

Pırıl pırıl bir yaz günüydü.

Aydınlıktı,güzeldi dünya.

Bir adam düştü o gün Galata Kulesinden,

Kendini bir anda bıraktı boşluğa.

Ömrünün baharında

Bütün umutlarıyla birlikte 

Paramparça oldu.

Bir adam benim oğlumdu...

Gencecikti Vedat,

Işıl ışıldı gözleri

içi 

Bütün insanlar için sevgiyle doluydu.

Çıktı apansız o dönülmez yolculuğa

kendini bir anda bıraktı boşluğa.

Söndü güneş,karardı yeryüzü bütün

Zaman durdu

Bir adam düştü Galata Kulesinden 

Bu adam benim oğlumdu.

Açarken ufkunda güller alevden,

Çıktı,her günkü gibi gülerek evden.

Kimseye belli etmedi içindeki yangını.

Yürüdü,kendinden emin

Sonsuzluğa doğru.

Galata Kulesinde bekliyordu ecel.

Bir fincan kahve,bir kadeh konyak,

Ölüm yolcusunun son arzusu buydu.

Bir adam düştü Galata Kulesinden

Bu adam benim oğlumdu.

Küçüktü bir zaman.

Kucağıma alır ninniler söylerdim ona

''Uyu oğlum,uyu oğlum,ninni''

Bir daha uyanmamak üzere uyudu Vedat.

6 Haziran 1973

Galata Kulesinden bir adam attı kendini.

Bu nankör insanlara,

Bu kalleş dünyaya inat.

Şimdi, yine bir ninni söylüyorum ona

''Uyan oğlum,uyan oğlum,uyan Vedat''...