Beklenen,beklenmiyor artık...

Bugün,dünkü maçı yorumlamayı düşünüyordum ama öyle bir şiire rastladım ki,aman aman;tadından yenmez.Öyle bir çaresizlik ki bu,ölüm döşeğinde bile son sözü yine o,tek istediği yine o;o meçhul beklenen,o vefasız,o kaşar insan tövbe tövbe.. Bekletmesin lan kimseye kimseyi artık.Yapayın lan böyle.. Ya hiç gelmesin gidecek olan,ya da öyle bir gitsin ki karartsın içimizdeki ne kadar yeşeren ve yeşermeye hazır olan umut varsa,tüketsin;ölüm döşeğinde bile gözümüz kapıda,kalbimiz o hayırsızda olmasın.Öyle bir gitmeli ki sevilen,''acaba bir gün bir yerlerde karşılaşır mıyız'' sorusu bile aklına gelmemeli;gelmemeli işte,üzülürsün!Dünya döndükçe bir umudun olur.Yanına saçlarını da almalı giderken,sesini,gülüşünü; belki de bir tek gülüşünü götürmeli.Gitsin,sadık olsun gelmemeye.Gitmesi kalmasından güzel olan herkes gitsin;biz yalnız değiliz ki.Bizler her akşam geceyle dertleşir,şiirlerle konuşuruz.Ey gidecek olan,git;şimdi,şuan...

İçimi döktükten sonra yukarıda bahsi geçen o muazzam şiir sizlerle...



Behçet Necatigil - Bir Ölümden Kalanlar

Doğuşundan beridir sakladığı

Tanrının bir emaneti vardı.

Yatağa düştü,

Üçüncü gün akşam üstü,geri verdi güler yüzlü.

-Kalsın bende temelli,diye ağlar bazıları.-

'Pişirdiğim aşla,bağladığım başla gideyim,

Üç gün yatak,

Dördünde toprak olsun yerim! ', derdi.

Geleni gideni yokkken gençliğinde bile,

Akşamları gizli gizli,bilinmez

Kimi gözlerdi?

Tanrının sevgili kuluymuş,

Muhtaç olmadan öldü.

Ama gözleri yine kapıdaydı,

Belliydi birini beklediği.

Son sözü bir kadın ismi oldu,hiç duymadığım.

Lakin anlaşılamadı gitti,söylemek istediği...