''Kimsenin doğru dürüst okuduğu yoktu.Doğru dürüst hissetmesini bile beceremiyorlardı.''diye yazmış Oğuz Atay,Korkuyu Beklerken'de.
Üstat son derece haklı kanımca.İnsanlar okumuyor.İnsanlar dinlemiyor.İnsanlar konuşmuyor. İnsanlar düşünmüyor.İnsanlar hissetmiyor.
Toplum dediğimiz şey artık,insanların mecburen bir araya geldiği toplantıdan farksız.İnsanlar insan olmak istemiyor,insanlar ''ünvan'' olmak istiyor.Sadece yapmaları gerektiği için okuyormuş,yazıyormuş,seviyormuş gibi yapıyorlar.
Gerçekten okumayı seven kaç kişiyi tanıyorsunuz?
Gerçekten insanlara önem veren kaç kişi tanıyorsunuz?
Gerçekten kendi olan kaç kişi tanıyorsunuz?
Varsa eğer birileri,o kişilere iyi bakın.O kişilere iyi davranın.Onları sevin derim.
Bu güzel şiirle bitiriyorum yazımı...
......................
Ceyhun Yılmaz-Ölesiye Sevmiştik
Dostlar arasında sevdiğim birinin beni aslında sevmediğini duyduğumda
Hissettiğim sadece beslediğim sevginin Onurlu bir şekliyle devamı
Eksiltemez benden başkası içimdeki sevgiyi
O yüzden hep en çok kendimden korktum
Vicdanın beni sana bağladı
Sevmediğim huylarında vardı
En sevmediğim çekip gitmen
Ve gittikten son en çok duyduğum soruyu senden bekleyip asla duymayışım
''Nasılsın''
Anneciğimin de sevmediğim huyları vardı
Ama annemdi
Hiç düşünmedim onu sevmemeyi
Sen bu duyguma miras
Sadece yoksun diye vazgeçemem
Uyandığımız sabahlarda uyuduğumuz gecelerde hiç aklımıza gelmedi
Olmazdı zannederdik Gittin...
Beraber inandık Yalnız yanıldım
Ölesiye sevmiştik Öylesine sevmişsin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder