Uzun zamandır kendimi yaşamak hissiden mahrum bırakan geçmişin durmadan kanayan yarası,artık sadece bir iz olarak kaldı dokunduğu yerde.Her yeni sevginin bir ihtimal yeni acılara gebe olduğunu bildiğim halde,korkmadan kendimi azat etmek istiyorum.Yine kendimden nefret ediyorum.Sil Baştan filmindeki Joel'in kendinden nefret ettiği tren istasyonu sahnesindeki o etkileyici özeleştiri repliği geldi aklıma:
'Neden bana birazcık ilgi gösteren her kadına aşık oluyorum..'
Bu itiyadın bende de olduğunu artık itiraf etmek zorundayım.Aslında benim cümlem Joel'in ki kadar genelleyici değil!
Şöyle diyebiliriz belki:
'Neden güzel gülen ve sevmesinin zor olduğunu düşündüğüm her kadına aşık oluyorum...'
Neden kendim gibi olamıyorum böylelerine?Hoşlandığım kadınların beni beğenmesi için olduğumdan bambaşka tavırlar sergilemek,bardağın şeklini alan sıvı bir madde gibi kişiliksiz yapmaz mı beni??Özbenliğim bunu nasıl kabul ediyor?İnsanlara kendimizi beğendirme arzusu kadar iğrenç bir kusur henüz yeryüzünde peyda olmadı.Ben hiçbir zaman böyle olmadım ki.!
Belki Öykü'nün karşısında ilk kez olmuştur.Yarın,cesaretim her şeyi açığa kavuşturacak.
Gariptir ki, 'Kendi kendine gelin güvey olma' durumuyla karşılaktan korkmak şurada dursun,böyle olması beni bahtiyar edebilirmiş gibi geliyor....
Görüşürüz...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder