Kendimi Seviyorum

Ben hiç yalnızlık çekmedim.Bir gün bir odada kaldım.İntihar edecekmiş gibi oldum.Depresifleştim.Berbat hissettim kendimi,her şeyin ötesinde berbat.Ama asla biri yada bir kaç kişi odaya girecek ve beni rahatsız eden şeyi iyileştirecekmiş gibi hissetmedim.Diğer bir ifadeyle yalnızlık benim rahatsız olduğum bir şey değil,çünkü yalnızlık için o güçlü isteği hep duydum.Bir partide yada tezahürat yapan insanlarla dolu stadyumda yalnız hissedebilirim kendimi.Ibsen'den bir alıntı yapayım:''En güçlü adamlar,en yalnız olanlardır.''Hiçbir zaman şöyle düşünmedim;''şimdi güzel bir sarışın gelecek buraya,sevişeceğiz ve bana kendimi iyi hissettirecek.''Hayır,bunun bir faydası olmaz.''hey bu gece ne yapacağız?Çıkacak mıyız dışarı''diye sorduklarında ''hayır''diyorum bazen.''Orada öylece oturacak mısın yani''Evet,öyle.Çünkü dışarıda bir şey yok.Aptallık bu.Aptal insanlar,aptal insanlara karışıyor.Kendilerini aptallaştırmalarına izin veriyorlar.Gecelere akma ihtiyacını hiç hissetmedim.Hepsi bu.Ben asla yalnızlık çekmedim.Kendimi seviyorum.Kendim,kendi kendimi eğlendirmenin en iyi yoluyum.